HIQstory

2000

In 1995 komt Wendy Lammers van Toorenburg in aanraking met het fenomeen begaafdheid, via een lezing van Rob Brunia (Nederlands schaker en jeugdbegeleider). Via hem krijgt zij de eerste kans zich toe te leggen op dit onderwerp, verschillende lezingen, bijeenkomsten en begeleidingsmomenten bij te wonen, en uiteindelijk in 2000 als eenvrouws-bedrijf vanuit de huiskamer te starten met HIQ.

2005

Het ontdek-boek “Hoogbegaafd, nou én?” komt op de markt. Als het eerste boek vóór en niet over hoogbegaafde kinderen, blijkt Wendy Lammers van Toorenburg een tijdloos en tot op de dag van vandaag veel verkocht basismateriaal geschreven te hebben. In 2006 volgt een werkboek met praktische opdrachten en een handleiding voor begeleiders/ouders.

2010

HIQ groeit stapsgewijs uit van eenvrouws-bedrijf tot een expertisecentrum, met goed opgeleide en betrokken zelfstandig zorgprofessionals die vanuit hun eigen omgeving bekend zijn met hoogbegaafdheid. Het doel is om onder één dak de verschillende relevante specialisaties te kunnen bieden. Zodoende hoeft de cliënt na een onderzoek niet elders op zoek naar een begeleider om de resultaten op school toe te komen lichten, en hoeft een kind dat prettige begeleiding geniet niet uit te wijken naar een andere praktijk voor verdiepend onderzoek. Frequent onderling overleg en inter-/supervisie maakt dat de samenwerking tussen de collega’s voor u naadloos kan verlopen, terwijl het voor ons het werken als zelfstandig zorgprofessional verrijkt.

In 2010 start Wendy van Bohemen als neuropsycholoog kind & jeugd binnen HIQ, en krijgt zij de gelegenheid te profiteren van alle kennis en ervaring rondom begaafdheid die Wendy Lammers van Toorenburg door de jaren heen heeft opgedaan.

2019

In 2019 draagt Wendy Lammers van Toorenburg officieel het praktijkeigenaarschap van HIQ expertisecentrum hoogbegaafdheid over aan Wendy van Bohemen. HIQ continueert als centrum voor diagnostiek, behandeling, advisering en begeleiding. De hoofdfocus ligt op de doelgroep kind & jeugd, maar ook (jong)volwassenen kunnen binnen HIQ terecht. De kernvisie van een persoonlijke benadering en betrokken maatwerk met oog voor ‘het brede plaatje’ -school, thuis en interpersoonlijk-, blijft onveranderd.

Visie en werkwijze van HIQ

Hoogbegaafdheid op zichzelf is geen probleem, geen stoornis en niet iets wat je kunt of moet ‘genezen’. Een begaafd kind of volwassene kan zich met de juiste omgevingsvariabelen en vaardigheden prima ontwikkelen tot een gezond, gelukkig en gebalanceerd persoon. Hierbij heeft de begaafde persoon wel, net als ieder ander mens, bepaalde bevestiging, spiegeling en ondersteuning nodig gedurende zijn ontwikkeling. Ook brengt de mens zijn eigen unieke persoonlijkheid en karakteristieken mee, losstaand van de begaafdheid. Wanneer de omgeving (gezin, school/werk, ontwikkelingsgelijken) niet optimaal vertegenwoordigd is, kunnen zich plotseling of geleidelijk hobbels in de weg der ontwikkeling voordoen. Anderzijds kunnen ook die persoonlijke kenmerken ervoor zorgen, dat een omgeving die voor de ene begaafde stimulerend en heilzaam is, voor een ander totaal verstoort.

Begaafde kinderen en (jong)volwassenen kunnen daardoor, net als ieder individu, te maken krijgen met hulpvragen waar zij enige externe ondersteuning bij kunnen gebruiken. In de praktijk is begeleiding vaak curatief: er is een probleem en dat moet worden opgehelderd en waar mogelijk opgelost. Een ideale begeleiding van hoogbegaafden zou preventief gericht moeten zijn: optimalisatie van de variabelen voordat zaken als onderpresteren, probleemgedrag, eenzaamheid en verstoord zelfbeeld zich kunnen voordoen. Bijsturen en begeleiden zodat de ‘normale’ ontwikkeling zo goed mogelijk ondersteund wordt.

HIQ biedt zowel preventieve als curatieve ondersteuning in de brede vorm; onderzoek, advisering, behandeling en begeleiding. Wij richten ons daarbij op het ‘brede plaatje’, de mens én zijn omgeving. Alhoewel onze expertise en hoofdfocus ligt bij hoogbegaafdheid, zien wij in de praktijk veel dubbeldiagnostiek (combinaties met ontwikkelingsproblematiek) en complexe hulpvragen. HIQ werkt volledig handelingsgericht en niet diagnosticerend: u krijgt bij ons altijd persoonlijke en praktische adviezen, maar er wordt geen DSM diagnose afgegeven. Wij staan open voor iedere samenwerking met onderwijs- en zorgprofessionals, zolang wij onze eigen kwaliteit en visie kunnen blijven waarborgen.

Rob Brunia

In het weekend van 8-9 januari 2005 is Rob Brunia overleden. Rob was voor mij een groot inspirator. Hij was ook degene die mij een hele avond in tranen deed zijn omdat hij ‘mijn verhaal’ stond te vertellen tijdens een lezing over hoogbegaafdheid, in 1995. Dat, en het verhaal van mijn zoon (Rob maakte mij toen ook duidelijk dat je echt iets moet doen met hoogbegaafde kinderen), hebben me destijds doen besluiten mij op het gebied van hoogbegaafdheid te willen inzetten.

Veel gesprekken hebben we gehad, thuis aan mijn tafel. Hij nam altijd alle tijd. Na veel aandringen van mijn kant, gaf hij mij de kans zijn lessen te volgen aan de Pabo, die eigenlijk alleen bedoeld waren voor leerkrachten. Ook mocht ik observeren tijdens het Projekt in Leiden, een wekelijkse bijeenkomst voor hoogbegaafde kinderen in de basisschoolleeftijd. Een vol jaar heb ik me zo wekelijks laten inspireren door Rob’s lessen. En vooral ook zijn houding naar de kinderen zelf toe was een voorbeeld: zij werden altijd voor ‘vol’ aangezien. Werden ook betrokken in beslissingen, die soms heel ingrijpend in hun leven en schoolcarriëre konden zijn. Nooit werd gesproken over het kind, altijd met het kind. Met de ouders had hij veel minder op, de kinderen waren belangrijk, daar kwam hij voor in beweging.

Ik bleef aandringen op meer en weer, mocht toen ook aanwezig zijn bij zijn eigen bijeenkomsten voor hoogbegaafde kinderen. Regelmatig heb ik lezingen georganiseerd, waar ik Rob voor mocht uitnodigen. Hij gaf altijd gehoor en reisde samen met mij naar alle uithoeken van het land. Tijdens die trips wisselden we veel informatie uit. Ook stukjes ‘privé Rob’ heb ik op die manier leren kennen. Toen heb ik hem ook de vraag durven stellen om als ‘stagiaire’ mee te mogen op zijn reizen door het land: gesprekken met ouders, kinderen, scholen. Ik heb niet erg lang hoeven aandringen, ik mocht mee, nog wel op een regelmatige basis. Op deze dagen heb ik veel geleerd, met name betreffende de schoolkant van de begeleiding voor hoogbegaafde kinderen. Een enkele keer lagen er zoveel gevoeligheden dat ik even werd ‘geparkeerd’ in een koffiegelegenheid om later weer opgehaald te worden voor de rest van de rit. Onvermoeibaar leek de man, hij racete van hot naar her, altijd met hoge snelheid. Soms reed ik met eigen auto achter hem aan en moest dan goed mijn best doen om hem bij te houden. Op een van deze dagen reden we door de streek waar hij opgroeide, daar hebben we een pauze genomen en zijn langs ‘zijn’ huis gereden, waarbij Rob volop verhalen over vroeger vertelde.

Twee jaar geleden werd hij plotseling ziek. Het afgelopen jaar kwamen mij af en toe berichten ter ore dat Rob weer in schaakkringen gesignaleerd werd. In mijn boekje, dat over 2 weken uit zal komen, schreef ik een dankwoord aan Rob. Ik had hem zo graag het boek persoonlijk willen overhandigen. Het heeft niet zo mogen zijn, we hebben elkaar niet meer gesproken.
Rob dank je wel! Moge je rusten in vrede en met de wetenschap dat je veel voor mensen hebt betekend.