Daarnaast is er nog de 5e mogelijkheid, die door de bekende auteur en wetenschapper James T. Webb omschreven wordt als de ‘moderne tragedie van het begaafde kind‘ (Webb, 2005). Hij beschrijft een groep hoogbegaafden waarbij de begaafdheid niet is herkend, maar waarbij kenmerken hiervan onterecht gediagnosticeerd zijn als emotionele, gedrags- of leerstoornissen. Er wordt een diagnose toegekend op basis van -voor hoogbegaafden- normaal gedrag, bijvoorbeeld ten gevolge van een slecht passende omgeving.

‘Lotte van 4 heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Wanneer de juf op school iets beloofd heeft, maar later toch blijkt dat het anders loopt, kan Lotte erg overstuur raken. Zij wordt dan zelfs driftig en is niet voor rede vatbaar. School denkt in verband met haar inflexibiliteit bij verandering aan ASS.’

‘Martin van 9 kan nooit wachten tot de juf de hele opdracht heeft uitgelegd. Hij begint altijd al gelijk wanneer zij de blaadjes heeft uitgedeeld. Ook lijkt hij zijn aandacht niet goed te kunnen houden bij de lessen waarbij de juf klassikale instructie geeft. Hij staart dan steeds uit het raam of kijkt om zich heen in de klas. Wanneer hem dan een antwoord gevraagd wordt schrikt Martin vaak ‘wakker’, terwijl hij bij individueel schriftelijk werk wel hoge prestaties laat zien. Juf denkt in verband met zijn impulsiviteit en aandachtsproblemen aan ADHD.’

De insteek vanuit de hulpverlening is veelal curatief: het oplossen of compenseren van het ogenschijnlijke probleem zonder expliciete aandacht voor de oorzaak. Daarbij wordt soms onnodig medicatie en behandeling geadviseerd. Deze oplossingen sluiten niet volledig of geheel niet aan bij de problemen waar de hoogbegaafde tegenaan loopt, aangezien deze niet door een dergelijke stoornis worden veroorzaakt maar door zijn of haar individuele kenmerken van hoogbegaafdheid. Zo heeft Lotte slechts behoefte aan uitleg waarom anderen zich niet altijd aan hun beloftes kunnen houden, en een afspraak over wanneer het dan wél zal doorgaan. Voor Martin gaat het klassikale werk niet snel genoeg en hij heeft veel minder instructie nodig dan de andere kinderen. Zijn aandacht kan erbij gehouden worden door hem tijdens voor hem onnodige uitleg eigen werk te geven. Vanuit jarenlange onderzoeken is gebleken dat een (te) grote groep van hoogbegaafden eerst andere (soms meerdere) onterechte diagnoses hebben gekregen bij gebrek aan herkenning van hoogbegaafdheid.

Bekende literatuur omtrent dit onderwerp is:
Webb, J.T., Amend, E.R., Webb, N.E., Goerss, J., Beljan, P. & Olenchak, F.R. (2005). Misdiagnosis and dual diagnoses of gifted children and adults. Great Potential Press; Scottsdale, Arizona.